Friday, July 19, 2002

Open letter to the people of Iran

نامه اي سرگشاده به مردم ايران از طرف جامعه وبلاگنويسان  انگليسي زبان



  براي نشان دادن پشتيباني خود از مردم ايران ما موافقت کرديم تا اين نامه را بر روي صفحات خود به انگليسي - و اگر امکان داشت به فارسي - به مدت يک روز و يا بيشتر به نمايش بگذاريم.



 ما سياستمدار و يا جنرال نيستيم. قدرتي نداريم که بتوانيم ديپلوماتي براي مذاکره بفرستيم. سرباز هم نداريم تا براي دفاع از آنها که جان خود را براي آزادي به خطر مي اندازند بفرستيم.



قدرت ما در کلمات و افکار ماست. و اين همان نيروييست که ما امروز به مردم ايران ارايه ميکنيم .



از ميان دنياي گسترده وبلاگها با سليقه هاي متفاوت و بعضا ستيزه جو , ما تصميم گرفته ايم تا امروز تفاوت هاي خود را کنار گذاشته و يکدلي خود را درباره اين اصول بنياني اعلام کنيم:



     * که مردم ايران متحد تمامي مرد و زن آزاده در هرجاي دنيا هستند و سزاوار هستند تا تحت حکومتي زندگي کنند که خود انتخاب کرده اند, حکومتي که آزادي هاي فردي آنان را محترم ميشمارد.    



      * که رژيم فعلي ايران ناتوان از ايجاد يک جامعه آزاد و کامياب است و سعي دارد اين ناتواني را با اختناق و ستمگري پنهان کند.       



ما وانمود نميکنيم که ميدانيم چه چيزي براي مردم ايران بهتر است ولي ما به سختي معتقديم که سياست هاي حکومت فعلي جلوي قدرت تصميم گيري مردم ايران براي خود را ميگيرد.



  پس ما به دولت خود اصرار ميکنيم تا به ايران توجه داشته باشد. رهبران و ديپلوماتهاي کشورهاي دموتراتيک جهان بايد به روشني مخالفت خود را با سياست هاي سرکوب کننده حکومت فعلي ابراز کنند و مهمتر اينکه به روشني حمايت خود را از اهداف مردم ايران به نمايش بگذارند.



و به مردم ايران: شما تنها نيستيد. ما تظاهرات خياباني شما را ميبينيم. ما راجع به سانسور روزنامه هاي شما ميشنويم و با اشتياق پيوستن شما به جامعه اينترنتي را در شمار بيشتر و بيشتر نظاره ميکنيم. ما آرزوي موفقيت شما در مبارزتان براي آزادي را داريم. ما نميتوانيم و نميخواهيم به شما راه صحيح به آزادي را ديکته کنيم چون براي شماست تا تصميم بگيريد. ولي به روزي اميد داريم که ورود شما را به کشورهاي آزاد دنيا خوش آمد بگوييم - چون قويا ميدانيم که چنين روزي فرا خواهد رسيد.





To show our support for the Iranian people, we each have agreed to display this letter, in English and in Farsi, on our pages from sunrise to sunset today, Tehran time.



We are not politicians, nor are we generals. We hold no power to dispatch diplomats to negotiate; we can send no troops to defend those who choose to risk their lives in the cause of freedom.



What power we have is in our words, and in our thoughts. And it is that strength which we offer to the people of Iran on this day.



Across the diverse and often contentious world of weblogs, each of us has chosen to put aside our differences and come together today to declare our unanimity on the following simple principles:



- That the people of Iran are allies of free men and women everywhere in the world, and deserve to live under a government of their own choosing, which respects their own personal liberties



- That the current Iranian regime has failed to create a free and prosperous society, and attempts to mask its own failures by repression and tyranny



We do not presume to know what is best for the people of Iran; but we are firm in our conviction that the policies of the current government stand in the way of the Iranians ability to make those choices for themselves.



And so we urge our own governments to turn their attention to Iran. The leaders and diplomats of the world's democracies must be clear in their opposition to the repressive actions of the current Iranian regime, but even more importantly, must be clear in their support for the aspirations of the Iranian people.



And to the people of Iran, we say: You are not alone. We see your demonstrations in the streets; we hear of your newspapers falling to censorship; and we watch with anticipation as you join the community of the Internet in greater and greater numbers. Our hopes are with you in your struggle. We cannot and will not presume to tell you the correct path to freedom; that is for you to choose. But we look forward to the day when we can welcome your nation into the community of free societies of the world, for we know with deepest certainty that such a day will come.

No comments:

Post a Comment